W powszechnym mniemaniu,
kick-boxing kojarzy się z dalekowschodnimi sztukami walki.
Jest to związane z popularnością "filmów kung-fu" w tym
samym czasie, kiedy kick-boxing się rozwijał. Stąd też
upatruje się początków tej dyscypliny w Tajlandii, Japonii,
czy w innym kraju Azji wschodniej. W rzeczywistości, w
początkowym okresie rozwoju kick-boxingu istniały dwa nurty:
amerykański i japoński
Kickboxing japoński
Japońska forma boksu
tajskiego rozwinęła się po igrzyskach olimpijskich 1964 i w
tym regulaminie pozwalano uderzać kopnięciami, pięścią,
kolanem, łokciem, pozwalano na rzuty z judo.
Kick-boxing został
opracowany jako sport kontaktowy po części przez promotora
bokserskiego Osamu Noguchi, aby odróżnić go od boksu
tajskiego. On pragnął wprowadzić w Japonii boks tajlandzki,
który widział w Tajlandii. Trzech tajskich bokserów zjawiło
się w Japonii, by walczyć przeciwko trzem karatekom ze
szkoły Oyamy (którą później nazwano Kyokushin.
Japonia wygrała wówczas 2 do 1. Noguchi i Kenji Kurosaki
(obaj instruktorzy Kyokushin) przestudiowali boks
tajski i opracowali nową sztukę walki, którą Noguchi nazwał
"kick-boxing"
Na początku, rzuty i ciosy
głową - właściwe dla karate - były technikami uznawanymi w
kick-boxingu, który rozróżniano od boksu tajskiego. Potem,
te techniki przestały być używanie i uznawane, a dyscyplinja
się przekształciła w czysto sportowe współzawodnictwo.
Związek Kick-boxingu
założono w Japonii nieco później. Kick-boxing był boomem i
się stał bardzo popularny w Japonii, był transmitowany w
telewizji. Tadashi Sawamura był jednym z pierwszych
kick-bokserów bardzo znanych w tamtej epoce. Kiedy zakończył
swą karierę, "boom" minął w Japonii i kick-boxing stracił
swą popularność w Japonii. Kick-boxing nie został pokazywany
w telewizji od chwili, gdy walki K-1 pojawiły się na scenie
w 1993
Kickboxing amerykański
W połowie lat 70. XX wieku,
praktycy karate poczuli się sfrustrowani przez ograniczenia
siły ciosów na zawodach. Poszukiwali więc systemu, w którym
mogliby używać ciosów rękami i pięściami w realności walki,
w zadawaniu ciosów w zapewnieniu efektywności, raczej niż we
wstrzymywaniu przed dotknięciem przeciwnika, zostawiającym
sędziom decyzję osądzenia, czy były efektywne.
Dla wielu wielkim
zaskoczeniem jest fakt, że tak naprawdę sport ten rozwinął
się we wczesnych latach 70. w USA. Nowe pokolenie młodych,
uprawiających karate i spragnionych wrażeń ludzi
doprowadziło do narodzin
full-contact karate. W nowym sporcie dopuszczalne były
uderzenia pięścią oraz kopnięcia aż do nokautu przeciwnika.
Pierwsze walki odbywały się na typowych dla karate matach.
Później jednak maty ustąpiły miejsca ringowi bokserskiemu.
Tak przeprowadzone pierwsze zawody rozpoczęły karierę
wielkich sportowców jak Bill Wallace, Benny Urquidez oraz
Joe Lewis. Podczas tych zawodów większość dzisiejszych zasad
nie była zastosowana np. uczestnicy walczyli ze sobą bez
podziału na kategorie wagowe.
Rywalizacja sportowa
Rywalizacja sportowa odbywa się wg licznych regulaminów i
formuł, wśród których można wyróżnić między innymi:
-
full contact: dozwolone są wszystkie techniki nożne
i
bokserskie powyżej pasa, z minimalną liczbą 8
kopnięć podczas rundy, jeśli zawodnik nie zada 8 kopnięć
traci 1 punkt; nie wolno kopać kolanem ani uderzać
łokciem; walka odbywa się na ringu bokserskim,
standardowo trwa 3x2 min.
-
low kick: dozwolone są wszystkie techniki bokserskie
oraz kopnięcia do wysokości głowy, nie ma minimalnej
liczby kopnięć na minutę oraz nie wolno kopać kolanem
ani uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu,
standardowo trwa 3x2 min.
-
K-1 rules: dozwolone są wszelkie techniki
bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz
ciosy kolanami, bez względu na wysokość; nie wolno
uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo
trwa 3x3 lub 5x3 min.
-
thai boxing: złagodzona
wersja tradycyjnego
muay thai; dozwolone są wszelkie techniki
bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz
ciosy kolanami, bez względu na wysokość, a także rzuty,
podcięcia i walka w
klinczu; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się
na ringu.
-
semi contact: formuła nastawiona głównie na szybkość
zawodników; walka jest przerywana i punktowana po każdym
czystym trafieniu przeciwnika; ograniczona siła uderzeń;
walka odbywa się na
tatami, wyjątkowo na ringu, standardowo trwa 3x2
min.
-
light contact: forma walki ciągłej w której
zawodnicy muszą wykazać się umiejętnością walki
technicznej; ograniczona siła uderzeń; walka odbywa się
na ringu, parkiecie lub tatami, standardowo trwa 3x2
min.
-
light kick: forma walki ciągłej z kopnięciami od uda
w górę oraz ograniczoną siłą uderzeń; walka odbywa się
na ringu, parkiecie lub tatami.
Czym jest
K-1?
K-1 jest profesjonalnym turniejem sztuk walki, gdzie
zawodnicy różnych dyscyplin
walczą według uniwersalnych
reguł, w pojedynku trwającym pięć trzyminutowych rund.
W trosce o bezpieczeństwo
walczących zakładane są odpowiednie rękawice, a ataki
ograniczone są do uderzeń i
kopnięć – nie wolno wykonywać rzutów i ataków łokciami.
Od 1993 roku K-1 stało się
najbardziej popularną dyscypliną sportową w Japonii,
sukcesywnie podnosząc
społeczne zainteresowanie sztukami walki w skali globalnej.
Wielkością i siłą K-1 jest
jego nieprzewidywalność: zawodnik, który pozornie wygląda
na silniejszego fizycznie,
może zostać pokonany przez swojego przeciwnika pojedynczym
uderzeniem, czy kopnięciem. W
K-1 to zdarza się to dosyć często – technika i szybkość
wygrywa z warunkami fizycznymi
i siłą.
W Japonii K-1 jest cotygodniowym show, transmitowanym w
czasie największej
oglądalności w najbardziej
popularnej japońskiej telewizji. K-1 w Japonii to sport
narodowy,
a zawodnicy traktowani są na
równi z najbardziej sławnymi osobistościami życia
publicznego.
W ostatnich latach K-1
rozrosło się do rozmiarów potentata produkującego filmy czy
gry wideo.
Turnieje w formule otwartej oraz wszechstronna natura K-1,
bazująca na szacunku,
który jest charakterystycznym
elementem wschodnich sztuk walki, zafascynowały
miliony widzów na całym
świecie. Świetność K-1, która wzbudza szacunek całego
środowiska sztuk walki,
budowana jest przez najlepszych zawodników pochodzących
z Japonii, Australii, USA,
Holandii, Francji i innych krajów europejskich.
Większość tych zawodników
reprezentuje styl walki K-1, lecz zdarza się często,
że występują tu reprezentanci
boksu, sumo, czy nawet futbolu amerykańskiego.
Każdy z tych zawodników staje
do walki w jednym celu: udowodnić, że jego styl
walki jest najlepszy na
świecie.